Pochwa z laboratorium trafiła do pacjentek

Naukowcy  przeszczepili 4 nastolatkom pochwy wyhodowane z ich własnych komórek. Artykuł na ten temat ukazał się w piśmie The Lancet.

Szef ekipy dr Anthony Atala z Instytutu Medycyny Regeneracyjnej Wake Forest Baptist Medical Center zaznacza, że studium to kolejny przykład wykorzystania technik medycyny regeneracyjnej w odniesieniu do różnych tkanek i narządów.

Choć w badaniu wzięły udział dziewczęta z zespołem Mayera-Rokitansky'ego-Küstera-Hausera, rzadkim schorzeniem genetycznym, przy którym pochwa i macica są niedorozwinięte albo w ogóle nie występują, Amerykanie przekonują, że ich strategię będzie można również zastosować u pacjentek z urazami bądź nowotworami waginy.

W momencie przeprowadzania operacji między czerwcem 2005 a październikiem 2008 r. ochotniczki miały 13-18 lat. Dane z corocznych wizyt pokazują, że nawet 8 lat po zabiegu narządy działają prawidłowo.

Biopsje tkanki, obrazowanie rezonansem i badanie wewnętrzne z powiększeniem pokazały, że pochwy uzyskane w wyniku działań inżynieryjnych wyglądały i funkcjonowały podobnie do naturalnej tkanki - podkreśla Atlantida-Raya Rivera z HIMFG Tissue Engineering Laboratory przy Universidad Autónoma Metropolitana w Meksyku, gdzie przeprowadzano operacje.

Na podstawie odpowiedzi udzielonych w 19-pytaniowej ankiecie FSFI (Female Sexual Function Index) akademicy stwierdzili, że po leczeniu funkcjonowanie seksualne kobiet było normalne: występowało u nich pożądanie, a odbycie stosunku nie bolało.

Pierwszym etapem była biopsja zewnętrznych narządów płciowych. Później z tkanek ekstrahowano komórki mięśni gładkich i nabłonka i umieszczano je na po dwóch różnych stronach biodegradowalnego materiału, który po 2-krotnej inkubacji ręcznie zszywano w kształt pochwy. Każdorazowo wymiary dostosowywano do konkretnej pacjentki. Ok. 5-6 tyg. od biopsji chirurdzy tworzyli w miednicy chorych kanał. W środku umieszczali utworzone uprzednio rusztowanie (ze strukturami rozrodczymi łączono je za pomocą szwów).

Wcześniejsze laboratoryjne i kliniczne badania Atali zademonstrowały, że po implantacji szczepionego komórkami tworu powstają nerwy i naczynia krwionośne, a komórki rozszerzają się i tworzą tkankę. W tym samym czasie rusztowanie jest stopniowo wchłaniane przez organizm, a komórki odkładają materiały do utworzenia własnej struktury podporowej. Podczas kontroli okazało się, że brzegi naturalnych i utworzonych w laboratorium segmentów były praktycznie nieodróżnialne i że w tych ostatnich powstała 3-warstwowa tkanka.

Przed rozpoczęciem pilotażowego studium klinicznego, począwszy od lat 90. XX w., zespół Atali oceniał wyhodowane w laboratorium pochwy, pracując na myszach i królikach. To wtedy okazało się, że należy korzystać z komórek rozmieszczonych na rusztowaniu. Podobne podejście zastosowano w inżynierii zastępczych pęcherzy moczowych. Warto podkreślić, że od 1998 r. trafiły one do 9 dzieci. Ekipa odniosła też inny sukces, implantując chłopcom uzyskane w laboratorium cewki moczowe.

pochwa implantacja zespół Mayera-Rokitansky'ego-Küstera-Hausera rusztowanie Anthony Atala Atlantida-Raya Rivera