W strefie zamieszkania niekoniecznie może istnieć życie

Mógł też dopasować teorie do odkrycia... Mamy ogromnego pecha jeżeli jesteśmy sami we wszechświecie...

Bardzo wątpię, żebyśmy byli sami, natomiast życie rozumne i zdatne do porozumienia się może być tak rzadkie, że nigdy go nie spotkamy.

Bardzo wątpię, żebyśmy byli sami, natomiast życie rozumne i zdatne do porozumienia się może być tak rzadkie, że nigdy go nie spotkamy.

I może dobrze bo doświadczenie uczy, że obcy nieczęsto okazują się dobrodusznymi mędrcami skłonnymi oddać cuda technologii za paciorki.

I może dobrze bo doświadczenie uczy, że obcy nieczęsto okazują się dobrodusznymi mędrcami skłonnymi oddać cuda technologii za paciorki.

Obcy- ludzie. Może cywilizacja w końcu dochodzi do poziomu rozwoju, w którym już nie trzeba być egocentrycznym. O ile ktoś, kogo ewentualnie spotkamy, osiągnie taki poziom.

Za wielce naiwnych uważam tych, którzy wprost nogami przebierają, żeby w kosmosie spotkać wyższe (pod względem rozwoju technicznego) cywilizację. Teza, że muszą one być tak humanitarne (!), że nic złego nam od nich nie grozi, to właśnie naiwność, z głupotą granicząca. Rozum ewolucja wytworzyła jako narzędzie walki, strategia ucieczki jest prymitywnie prosta i inteligencji nie potrzebuje, strategja polowania, a więc agresji bez porównanie bardziej skomplikowana i wymagająca. Dlatego drapieżniki są zazwyczaj bardziej inteligentne od swych ofiar i z tego też powodu rozum mogły wykształcić tylko istoty znające i stosujące agresję. Oczywiście kultura rozwiniętej cywilizacji kładzie na te agresywne zachowania obyczajowe i prawne kagańce, ale nie łudźmy się, "inter arma iustus silent", co w (bardzo) wolnym tłumaczeniu może znacyć - gdzie (spodziewany) zysk duży, tam prawo i obyczaje idą spać, a np. zdobycie tanich niewolników na niewyeksploatowanej surowcowo planecie to spory zysk. Tak więc z marzeniami o kontaktach z obcymi cywilizacjami ostrożnie, obyśmy nie obudzili się w roli kosmicznych Aborygenów.

Za wielce naiwnych uważam tych, którzy wprost nogami przebierają, żeby w kosmosie spotkać wyższe (pod względem rozwoju technicznego) cywilizację. Teza, że muszą one być tak humanitarne (!), że nic złego nam od nich nie grozi, to właśnie naiwność, z głupotą granicząca. Rozum ewolucja wytworzyła jako narzędzie walki, strategia ucieczki jest prymitywnie prosta i inteligencji nie potrzebuje, strategja polowania, a więc agresji bez porównanie bardziej skomplikowana i wymagająca. Dlatego drapieżniki są zazwyczaj bardziej inteligentne od swych ofiar i z tego też powodu rozum mogły wykształcić tylko istoty znające i stosujące agresję. Oczywiście kultura rozwiniętej cywilizacji kładzie na te agresywne zachowania obyczajowe i prawne kagańce, ale nie łudźmy się, "inter arma iustus silent", co w (bardzo) wolnym tłumaczeniu może znacyć - gdzie (spodziewany) zysk duży, tam prawo i obyczaje idą spać, a np. zdobycie tanich niewolników na niewyeksploatowanej surowcowo planecie to spory zysk. Tak więc z marzeniami o kontaktach z obcymi cywilizacjami ostrożnie, obyśmy nie obudzili się w roli kosmicznych Aborygenów.

Po części się zgadzam, ale ewolucja wykształciła mózg, nie rozum, bo skąd ten się bierze- tego nie wiemy jeszcze. Poza tym ciężko mi się zgodzić z tym, że ludzie są zdolni do działania tylko i wyłącznie pod wpływem prymitywnych popędów, bo mimo, że często pod płaszczykiem choćby altruizmu ludzie realizują egoistyczne cele, to jednak istnieje świadomość tego egoizmu, co już daje jakieś podstawy do uwolnienia się od niego.

Za wielce naiwnych uważam tych, którzy wprost nogami przebierają, żeby w kosmosie spotkać wyższe (pod względem rozwoju technicznego) cywilizację.

Pozdrawiam Kolegę pesymistę. Ja też sądzę, że należy siedzieć cicho i nie wychylać się dopóki się nie upewnimy, że jesteśmy najsilniejsi w okolicy. Ale muszę przyznać, że postulat jakoby rasa zdolna do kontaktów potrzebowała niewolników wydaje mi się przesadzony.

Pozdrawiam Kolegę pesymistę. Ja też sądzę, że należy siedzieć cicho i nie wychylać się dopóki się nie upewnimy, że jesteśmy najsilniejsi w okolicy. Ale muszę przyznać, że postulat jakoby rasa zdolna do kontaktów potrzebowała niewolników wydaje mi się przesadzony.

Niestety to również może zadziałać w drugą stronę- sami święci bynajmniej nie jesteśmy, więc istnieje również ryzyko, że gdyby się okazało, że mamy przewagę, jest wielce prawdopodobne, że sami zaczęlibyśmy eksploatować obcą rasę.

Nie sądzę, żeby rozwój rozumu musiał się łączyć z nabywaniem agresją; ale nasz własny przykład pokazuje, że może się łączyć. A to już wystarczy do tego, żeby się pilnować i stawiać na ostrożność.

Łączyć nie musi, ale przypuszczenie że relacja drapieżca-ofiara jest uniwersalna jest całkiem prawdopodobne. Wystarczyć rzucić okiem na nasze małe piekiełko - człowiek użył swoich umiejętności do eksterminacji wszystkiego co mogło stanowić zagrożenie dla jego bytu. To co przeżyło to albo je resztki z jego stołu (zwierzątka domowe) albo wręcz służy mu za obiad, zabijany masowo i bez sentymentów. Cała reszta jest na najlepszej drodze do wyginięcia.

Jeśli zasady rządzące ewolucją są uniwersalne to mamy raczej małe szanse na spotkanie "mędrców". Te istoty mogą być mniej lub bardziej cyniczne od nas (większa inteligencja raczej predysponuje do cynizmu), mogą nas też tolerować - dopóki nie uznają że stanowimy niebezpieczeństwo, bądź nasz układ okaże się zdatny do eksploatacji.

Bajania o niewolnikach to antropomorfizowanie - rozwinięte społeczeństwa zamiast nich używają własnych maszyn (niewolnik u ludzi to substytut maszyny).

Ale cały twój post jest antropomorfizowaniem.

Póki nie znajdziemy paru innych przykładów, póki mamy jedynie swój własny, wszelkie dywagacje pozostają dywagacjami.

A czy ja mówię że to prawda objawiona? To refleksja ma temat rzeczywistości. Życie jako forma maszyny przetwarzającej energię w celu powielania się w nieskończoność. Jest to prymitywny mechanizm - wymaga ciągłego dopływu energii i surowców. Ewolucja zachodzi tylko w momencie ograniczenia zasobów. Człowiek jest wybitnym przedstawicielem swojego rodzaju - postępuje tak samo (statystycznie) z lepszym efektem.

Możemy założyć że z przypadku powstanie gdzieś we Wszechświecie byt doskonalszy. Ale to jest tak samo prawdopodobne jak to że jesteśmy sami we wszechświecie

Mówiąc obrazowo - życie to rak który zaczął się w kałuży i przyśpieszając rozlewa się coraz bardziej. Najpierw woda, później ląd, powietrze, układ słoneczny itd. Nawet jeśli istnieją/istniały organizmy pokojowe to w ich najlepszym interesie jest nie zwracać na siebie uwagi. Bo w ostatecznym rozrachunku obróci się to przeciwko nim.

Mówiąc obrazowo - życie to rak który zaczął się w kałuży i przyśpieszając rozlewa się coraz bardziej. 

Najwyraźniej coś ci się stało z głową?? pomyśl , czy byłbyś zdolny do napisania tego zdania gdyby nie to że żyjesz?? i czy to dobrze czy źle??

A co to ma do rzeczy? Co to w ogóle jest zło i dobro? Czy życie ze świadomością końca jest złe czy dobre? Zwierzę też potrafi być szczęśliwe - a nie wie że umrze.

Odpowiadając konkretnie - to nie ma znaczenia. Takie pytania to pochodna wbudowanych instynktów które każą nam dbać o siebie (w końcu jesteśmy niebagatelną inwestycją energetyczną). Jeśli odrzucisz uczucia (które są pierwotniejsze niż racjonalne myślenie) to może wtedy ujrzysz "zimne" piękno wszechświata. Ale to nie jest ten rodzaj piękna który daje świadomym istotom jakiekolwiek nadzieje co do ich losu. Rozejrzyj się wokół siebie i zastanów się - na ile to co widzisz jest podobne do zwykłej pleśni?

  Co to w ogóle jest zło i dobro? Czy życie ze świadomością końca jest złe czy dobre? [/size]

Pytanie było : czy to dobrze czy źle że żyjesz?? i nic wspólnego z dobrem i złem nie miało.

Pleśń też jest formą życia, drzewa, zwierzęta , ludzie - nic w tym dziwnego że są na pozór podobne.

Odpowiedź jest oczywista. Na pozór. Bo nie wiadomo co ją powoduje. Bowiem jak wyjaśnić istnienie samobójców? Jeśli życie nam się podoba bo ewolucyjnie wbudowano nam pewien rodzaj praw Asimova (słabych) to znajdziesz sobie tysiąc powodów które cię w tym rozumowaniu utwierdzą.

Ad. 2) Zdefiniuj co rozumiesz pod "na pozór podobne". Są bardzo podobne pod względem mikrostruktur. Dość podobne jeśli chodzi o struktury w skali makro. Praktycznie takie same jeśli chodzi o fundamentalne cele które nimi powodują (rozmnażanie się/ ja wolę termin replikacja - aż do wyczerpania zasobów) - wątpliwości mogą pojawić się w przypadku człowieka ale to temat na oddzielną dyskusję (w przypadku człowieka dochodzi do pewnego konfliktu, ulega zbytniemu rozbudowaniu dodatkowa droga przekazywania informacji).

Jednemu nie można zaprzeczyć - życie to forma maszyny. Na każdym poziomie.

Odpowiedź jest oczywista. Na pozór. Bo nie wiadomo co ją powoduje.[/size] 

Patrzysz na bakterię i mówisz o kurna ona jest podobna do mnie zycie jest bez sensu a teraz posłuchajmy co mowi bakteria: o kurna niby taki jak ja ale jakie ma zajeb... możliwości , ruchowe , siłowe, chciałabym być takim ludziem .

Problem w tym że zupełnie inaczej wykorzystujecie książki, one do jedzenia a ty do ulepszania siebie    stad zjebis... różnica której nie wykorzystujesz bo się gapisz na głupszych od siebie (znowu to cholerne MY tylko w formie między gatunkowej - solidarność z pleśnią?? a może spróbuj ze mną  ).

Człowiek pierwotny też prędzej zjadłby książkę, niż użył jej do ulepszania siebie.

Czy to znaczy, że bliżej mu do bakterii, niż do nas?

Człowiek pierwotny też prędzej zjadłby książkę, niż użył jej do ulepszania siebie. [/size] 

Człowiek pierwotny to tablicę M. nosił na pasku razem z cyfrowym analizatorem powietrza, natomiast zdegenerowany współczesny cierpi od porównywania się z bakterią  , bo zapomniał o tym kim jest.