Pomogło im krzyżowanie z wilkami

Mastify tybetańskie mogą przeżyć powyżej 4 tys. metrów, bo dawno temu skrzyżowały się z wilkami szarymi, których areały sięgały na takie wysokości już ponad 20 tys. lat temu.

Naukowcy podkreślają, że Tybetańczycy zdobyli tę umiejętność na tej samej drodze - krzyżując się z denisowianami.

Zhen Wang, genetyk z Szanghajskiego Instytutu Nauk Biologicznych, uważa, że wczesne psy z chińskich nizin przybyły na Wyżynę Tybetańską z ludźmi, ok. 24 tys. lat temu. Podobnie jak ludzie, psy przystosowały się do nowych warunków w relatywnie krótkim czasie.

Wcześniejsze badania wykazały, że ponownie jak ludzie, mastify zaadaptowały się do niższej zawartości tlenu w powietrzu, produkując mniej hemoglobiny (przybywa jej tylko nieznacznie). Dzięki temu udaje im się uniknąć zakrzepów i udarów. Inni naukowcy stwierdzili zaś, że za przystosowaniem stoi wariant genu EPAS1. Tybetańczycy mają go od denisowian, skąd jednak wziął się u mastifów?

Zespół Wanga podejrzewał, że od wilków, które od dawna żyły na Wyżynie Tybetańskiej i również miały wspomniany wariant EPAS1. By się upewnić, specjaliści przeanalizowali segmenty DNA obejmujące ten gen. Pochodziły one od 29 psowatych, w tym od wyżynnych i nizinnych wilków szarych, mastifów tybetańskich, psów z chińskich nizin oraz szakali złocistych.

Okazało się, że mastify są o wiele bliżej spokrewnione z chińskimi psami niż z wilkami szarymi. Tylko u mastifów występowały jednak 2 regiony, które musiały zostać nabyte w wyniku krzyżowania z tybetańskimi wilkami. Obszary te obejmowały geny EPAS1 oraz HBB (ten 2. wykryto także u innych zwierząt przystosowanych do dużych wysokości).

Wyliczenia ujawniły, że do krzyżowania psów i wilków doszło ok. 24 tys. lat temu.

mastif tybetański Wyżyna Tybetańska wilk szary krzyżowanie przystosowanie wysokość Zhen Wang