Gastornis - groźnie wyglądający wegetarianie

Mimo swego wyglądu, przedstawiciele rodzaju Gastornis nie byli drapieżnikami, tylko wegetarianami.

Prehistoryczne ptaki osiągały wysokość ponad 2 m. Sądzono, że wykorzystywały swój olbrzymi dziób do chwytania i łamania szyi ofiary. Twierdzeniom tym sprzyjały wyniki biomechanicznego modelowania siły zgryzowej - wyjaśnia Thomas Tütken z Uniwersytetu w Bonn. Zamieszkując Ziemię po wyginięciu dinozaurów, gdy stosunkowo małe ssaki znajdowały się na wczesnych etapach ewolucji, miały być szczytowymi drapieżnikami lądowymi owych czasów.

Pierwsze wątpliwości pojawiły się, gdy paleontolodzy z USA znaleźli ślady stóp bliskiego amerykańskiego kuzyna gastornisów. Nie widać było odcisków pazurów, a te by się przydały do chwytania zdobyczy.

Ważniejszą wskazówką okazały się jednak masywna budowa i rozmiary gastornisa: w takich okolicznościach szybki bieg za ofiarą wydawał się graniczyć z cudem...

Próbując rozwikłać zagadkę, Niemcy zabrali się za analizę izotopów wapnia ze skamieniałych kości prehistorycznego ptaka z kolekcji Uniwersytetu Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze. Wcześniejsze badania na kościach roślinożernych i drapieżnych dinozaurów (w tym tyranozaura) oraz współczesnych ssaków wykazały, że w miarę przesuwania się przez łańcuch pokarmowy izotopy wapnia stają się lżejsze. Porównania wykazały, że skład kości przedstawiciela Gastornis przypomina skład widywany u roślinożernych dinozaurów i ssaków.

Ponieważ wapń jest głównym składnikiem kości [...], jest mało prawdopodobne, by fosylizacja wpłynęła na jej skład. Jako że chcemy być absolutnie pewni naszych ustaleń, weźmiemy pod uwagę znanych roślinożerców i drapieżniki i przeanalizujemy ich skamieniałe kości z tego samego stanowiska oraz okresu. To nam zapewni właściwy układ odniesienia [...].

Gastornis roślinożerny drapieżnik izotopy wapnia kości analiza łańcuch pokarmowy Thomas Tütken