Antydepresanty zależne od nowych neuronów

Ej, panie doktór! Pobieganie nie załatwi sprawy, co najwyżej w bardzo lekkich przypadkach. Gdyby wystarczało, połowa farmakopei psychiatrycznej byłaby zbędna.

Niestety nie kolezko, doktorek ma racje ze sport pomaga, tylko niektorzy wola isc na latwizne i lykac tabletke, ktora przynosi jednak efekty uboczne, nie mozna laczyc z innymi lekarstwami itp. Co innego sport, uniwersalny, bez ograniczen wieku. Dodalbym do tego zdrowe odzywianie, bo chemia zawarta w zywnosci odklada sie w pewnym stopniu w glowie, nie picie alkoholu, bo ten poglebia depresje, swieze powietrze

I światło, ŚWIATŁO!! Ludzie o tym kompletnie zapominają.

Zapominają też o pogadaniu z przyjacielem(przyjaciółką) (takim na 100%) - to jest najtrudniejsze, żeby mieć taką osobę.

Wtedy wszystko w głowie ładnie się układa, można zaufać, powiedzieć o wszystkich myślach i odczuciach.

Niestety nie kolezko, doktorek ma racje ze sport pomaga, tylko niektorzy wola isc na latwizne i lykac tabletke, ktora przynosi jednak efekty uboczne, nie mozna laczyc z innymi lekarstwami itp. Co innego sport, uniwersalny, bez ograniczen wieku. Dodalbym do tego zdrowe odzywianie, bo chemia zawarta w zywnosci odklada sie w pewnym stopniu w glowie, nie picie alkoholu, bo ten poglebia depresje, swieze powietrze

Idź ,zaproponuj swoją rewelację psychiatrom, zobaczysz, jak szybko będziesz biegł ;D

Co wcale nie znaczy że mają rację, szczególnie gdy jest to jeden psychiatra. Lekarz musi się uczyć przez cały czas. Pozatym jakoś nie słyszałem o złym oddziaływaniu ruchu (amatorskiego) na organizm człowieka więc jeżeli nie pomoże to napewno nie zaszkodzi.

Po co upierać się przy jednym sposobie? Gdy można miksować i dopasowywać proporcje(sposobów) do swoich potrzeb(do swojego unikalnego mózgu).

Bywa, że psychiatra dobiera leki dla pacjenta przez 5 lat. A to może oznaczać, że psychiatra nie dobrał leku - może to znaczyć, że pacjent nauczył się sobie radzić, a lek to placebo.

placebo: http://kopalniawiedzy.pl/forum/index.php/topic,4328.msg9785.html#msg9785

Wniosek jest prosty: aktywność fizyczna może być świetnym środkiem wspomagającym leczenie depresji. Choć faktem jest, że w bardzo ciężkich przypadkach jest prawie niemożliwe nakłonić pacjenta do jakiejkolwiek aktywności. Niemniej myślę, że jest też niezastąpionym środkiem zapobiegającym nie tylko otyłości czy nadciśnieniu tętniczemu, ale właśnie też depresji. Od zawsze wiadomo, że w zdrowym ciele zdrowy duch. 

Po co upierać się przy jednym sposobie? Gdy można miksować i dopasowywać proporcje(sposobów) do swoich potrzeb(do swojego unikalnego mózgu).

Bywa, że psychiatra dobiera leki dla pacjenta przez 5 lat. A to może oznaczać, że psychiatra nie dobrał leku - może to znaczyć, że pacjent nauczył się sobie radzić, a lek to placebo.

Otóż to. Odpowiednie proporcje dobrane indywidualnie.

Wniosek jest prosty: aktywność fizyczna może być świetnym środkiem wspomagającym leczenie depresji. Choć faktem jest, że w bardzo ciężkich przypadkach jest prawie niemożliwe nakłonić pacjenta do jakiejkolwiek aktywności. Niemniej myślę, że jest też niezastąpionym środkiem zapobiegającym nie tylko otyłości czy nadciśnieniu tętniczemu, ale właśnie też depresji. Od zawsze wiadomo, że w zdrowym ciele zdrowy duch.

Gdyby zmusił chorego w jakiś sposób do aktywności, to pewnie by pomogło. Wiesz powiem ci tak szczerze że lubię sport, ale tego przysłowia już nie za bardzo. Przypomina mi się wuefistka z liceum, co powiedziała to przysłowie, po czym poszła zjeść batonika i zapalić fajka dwudziestego w południe tego długiego dnia ;D, a odchodząc zasłoniła widok na cokolwiek swoja olbrzymią dupą   Nie zmienia to jednak faktu że miała całkowitą rację, bo jej duch, to jak się darła na ludzi dookoła świadczył że duch również nie jest zdrowy ;D