Wiadomo więcej o przyczynach tycia parkinsoników po głębokiej stymulacji mózgu
Badania zespołu ze Scuola Internazionale Superiore di Studi Avanzati wykazały, czemu poddani głębokiej stymulacji jądra niskowzgórzowego Luysa (ang. deep brain stimulation of the subthalamic nucleus, STN-DBS) pacjenci z chorobą Parkinsona tyją.
Jądro niskowzgórzowe Luysa odpowiada za subiektywną wartość nagrody i kontrolę hamowania, dwa kluczowe aspekty kontroli jedzenia, dlatego Włosi oceniali, czy przyrost wagi u parkinsoników po STN-DBS nie wiąże się właśnie ze zmianą funkcji nagradzania i hamowania.
Autorzy publikacji z pisma Cortex monitorowali grupę pacjentów przed i po interwencji. Oceniano aspekty poznawcze, psychologiczne i behawioralne. Okazało się, że przyrost wagi wiąże się m.in. z podwyższoną impulsywnością, dłuższym czasem choroby i ograniczeniem leczenia farmakologicznego.
Badanie przeprowadzono we współpracy z Santa Maria della Misericordia University Hospital w Udine. Wzięło w nim udział 18 pacjentów z parkinsonem i 18 zdrowych ochotników.
Pacjentów poddawano ocenie w 3 fazach: przed operacją, 5 dni po niej i po upływie 3 miesięcy. Cały czas poddawano ich leczeniu farmakologicznemu, ale dawkę leków stopniowo obniżano. Podczas ostatniej oceny aktywny był też stymulator - wyjaśnia Marilena Aiello.
By ocenić natężenie depresji, anhedonii (niezdolności do odczuwania przyjemności) oraz impulsywności, ochotnicy wypełniali zestaw kwestionariuszy; odpowiednio Skalę Depresji Becka (ang. Beck Depression Inventory, BDI), Skalę Przyjemności Snaitha i Hamiltona (ang. Snaith–Hamilton Pleasure Scale, SHAPS) i skalę BIS-11 (ang. Barratt Impulsiveness Scale). Włosi dawali im też zadania, które pozwalały określić wrażliwość na nagrody pokarmowe oraz impulsywne reakcje na jedzenie (do oceny procesów hamowania zastosowano test kontroli reakcji idź/nie idź - go/no-go task, GNG).
Nasze wyniki potwierdziły, że w miesiącach po operacji ludzie znacząco tyli. Przyrost wagi był większy u pacjentów z silniejszą przedoperacyjną impulsywnością uwagową (przejawiająca się np. tendencją do podejmowania nagłych decyzji), a także większą ochotą na niskokaloryczne pokarmy oraz impulsywnością w zadaniach GNG w fazie 3., czyli przy jednoczesnej farmakoterapii i włączonym stymulatorze. Istotne były także [...] cechy związane z chorobą, w tym czas jej trwania i zmniejszenie obciążenia farmakologicznego [lewodopą].
Komentarze (0)