Starzenie spowalnia postrzeganie upadków

Z reguły świadomie lepiej nawet nie próbować cokolwiek robić w czasie upadku. Świadomość działa zbyt wolno i na ogól powoduje reakcję obrony przed upadkiem. Prawie zawsze nie powinno się przed upadkiem bronić, bo to tylko pogarsza sytuację - usztywnia i blokuje naturalne reakcje. Pijacy upadają bardzo często, ale rzadko robią sobie jakieś większe kuku - z reguły kończy się na siniaku, otarciu itp.

Upadki najlepiej mieć dobrze przetrenowane, do automatyzmu. Jest kilka podstawowych schematów i nietrudno je opanować. A najprostsze i dla każdego: zamiast obrony przed upadkiem obniżenie pozycji - przykucnięcie itp. Z reguły to wystarczy, żeby nie zrobić sobie krzywdy.

Owszem, zasadniczo najbardziej narażone są dłonie w czasie obrony przed upadkiem.

Dużo zależy jednak od tego na co się upada.

Tak, dwa paniczne kroki, które dają dodatkowe przyspieszenie i czas na wyprostowanie i usztywnienie rąk... no i do szpitala na gipsowanie. U starszych jest też problem ze stawem biodrowym, często to wyrok. Przy takim upadku o to nietrudno.

Podłoże ważne, ale nie jest decydujące, no chyba, że jakieś noże i inne takie

Żałuję, że nikt nie sfilmował mojego lądowania na asfalt z dachu garażu przed miesiącem Do teraz mam niezły ubaw, kiedy sobie ten widok wyobrażam. Zwykły blaszak z trapezówki. Stanąłem na brzegu, tam, gdzie blacha nie jest już podparta. Efekt wiadomy... Po drodze była jeszcze drabina, w którą mogłem się wplątać. W sumie boczne lądowanie trochę na skos. Bardzo miękkie, tak że zglebienia nawet nie poczułem. Ale kiedy sobie przypominam wszystkie akrobacje po drodze... I jak siedziałem pod tym garażem z pokrwawioną mordą i dziko się chichrałem analizując szczegóły lotu Gdybym fikając z tego dachu próbował włączyć świadomość, prawie na pewno porządnie bym się potłukł, a może i szpital byłby konieczny...

A krew na mordzie dlatego, że po drodze zahaczyłem palcem o jakiś zadzior na krawędzi, no i pojechało do kości... lało się jak cholera. W takich sytuacjach zawsze wysysam krew tak długo, aż nic już nie chce cieknąć, ładnie sklejam, odczekuję kilkanaście minut i można działać dalej, trzeba tylko trochę uważać na to miejsce. Po kilku-kilkunastu godzinach jest już na tyle dobrze sklejone, a nieświadoma kontrola ruchów na tyle skuteczna, że zapominam o sprawie. Goi się bardzo szybko. To tak przy okazji. Nie wiem czy ta metoda jest dobra dla każdego (m.in. odporność na krew), ale u mnie działa doskonale.

W takich sytuacjach zawsze wysysam krew tak długo, aż nic już nie chce cieknąć,

Oj nie pomagasz temu swojemu biednemu organizmu Coś mi świta, ze w procesie krzepnięcia ważny jest wapń* i tlen?

Wydaje się że goisz się mimo wysysania.

*) drobne rany i skaleczenia posypuję odrobiną tynku, krzepnie szybko być może bardziej na skutek osuszenia i efektu ściągającego niż dostarczania Ca²⁺.

Teorii nie znam, to tylko praktyka. Z teorią może zresztą być ten problem, że czynników jest bardzo dużo i wyniki mogą się rozłazić na różne strony

Tlenu na początku na pewno nie brakuje, bo krew, a poza tym nie mamlam tego cały czas w gębie, tylko co chwilę zaglądam do środka, czy już odpowiedni moment do sklejenia i jak najlepiej skleić. I to dokładne sklejenie może być najważniejsze - na drugi dzień, jak coś nie tak zrobię i mi się rozwali, to już tylko trochę, a nie do końca, w głębi jest dosyć porządnie zrośnięte. Wystarczy znowu skleić, chwilę przytrzymać i jest ok. Chirurgiczne szycie też tlenu do środka nie przepuszcza.

Udawało mi się w ten sposób skleić np. czubki palców, prawie całkiem odcięte, trzymające się właściwie tylko na kawałku skóry.

Często łapy mam pocięte, bo lubię się bawić żelastwem, drewnem, kamieniami, a rękawic nie używam.