Jak polski inżynier trafił do Doliny Krzemowej

Ile w projektowaniu procesorów jest jeszcze czynnika ludzkiego? Czy dokonuje się optymalizacji projektu w skali tranzystorów lub bramek czy tylko jeden program przekształca opis np. VHDL do struktury tudzież korzysta z „klocków”, a drugi program zajmuje się planowaniem przestrzennym.

Wszystko zależy od typu i klasy układu scalonego z jednej strony oraz od preferencji i doświadczenia danego producenta z drugiej. Dzisiejsza technologia jest niezwykle zaawansowana i skomplikowana. Przejście od kodu źródłowego do opisu masek może wykorzystywać nawet kilkanaście i więcej rozmaitych narzędzi, często pochodzących od różnych producentów, zarówno od tych największych jak Cadence czy Synopsys jak i mniejszych,  specjalizujących się np. w tylko jednym aspekcie całego procesu.

Oczywiście możliwe jest dokonywanie ręcznych optymalizacji tych części układu, które są krytyczne z punktu widzenia szybkości (częstotliwości zegara) lub poboru mocy. Taka optymalizacja może odbywać się zarówno na poziomie bramek, jak i tranzystorów.

Na przykład w przypadku mikroprocesorów krytycznym elementem z punktu widzenia częstotliwości zegara są najczęściej obwody pamięci podręcznych. Często więc zdarza się, że bloki pamięci podręcznych optymalizowane są ręcznie, natomiast cała pozostała część procesora jest wyłącznie syntetyzowana przez narzędzia.

Nie należy też zapominać, że często najbardziej genialne sposoby optymalizacji to te, które wykorzystują nowe pomysły na poziomie architektury. A jak na razie takie obmyślać potrafią jedynie ludzie.

Chciałbym tu wspomnieć o pewnej ciekawostce. Praca tzw. layout designera tak naprawdę nie wymaga znajomości elektroniki. Bardziej przypomina układanie ogromnych puzzli. Oczywiście dziś jest to zautomatyzowane i projektanci najczęściej posługują się specjalnymi niezwykle zaawansowanymi narzędziami, ale jeszcze w latach 80. była to głównie praca ręczna. Projektant musiał jedynie nauczyć się poszczególnych elementów układu – tranzystorów, rezystorów itd. a następnie na podstawie schematu połączeń musiał ułożyć układankę „jak najzgrabniej” - tak, aby całość zajmowała jak najmniej miejsca.

Kiedy po wprowadzeniu stanu wojennego do Doliny dotarła fala imigrantów z Polski, dzięki życzliwości Amerykanów części z nich zapewniono pracę właśnie w tym charakterze i mogli ją podjąć po krótkim przeszkoleniu mimo, że najczęściej nie mieli wcześniej nic wspólnego z elektroniką. Jest to niewątpliwie jeden z miłych akcentów historii Doliny i żyjących tu Polaków.