Kręgi szyjne wskazówką co do przyczyny wyginięcia mamutów
Holenderscy naukowcy zauważyli ostatnio, że w szczątkach mamutów z Morza Północnego żebra szyjne występowały aż 10-krotnie częściej niż u współczesnych słoni (33,3% vs 3,3%).
U dzisiejszych zwierząt żebra szyjne są niejednokrotnie powiązane z chowem wsobnym i niekorzystnymi warunkami środowiskowymi, np. głodem czy chorobami, w czasie ciąży. Autorzy opracowania z pisma PeerJ dywagują, że jeśli te same czynniki działały na mamuty, stres reprodukcyjny przyczynił się do ich wyginięcia.
Ssaki, z wyjątkiem leniwców i manatów, mają 7 kręgów szyjnych. Nie odchodzą od nich żebra. Rozwój żeber szyjnych często stanowi skutek zaburzeń genetycznych lub środowiskowych na wczesnych etapach życia płodowego. W takich okolicznościach nie dziwi, że u większości ssaków ich występowanie silnie wiąże się z martwymi urodzeniami oraz licznymi skracającymi życie wadami wrodzonymi.
Zespół z Muzeów Historii Naturalnej w Rotterdamie i Lejdzie badali kręgi szyjne mamutów i słoni z kilku europejskich kolekcji. Naszą ciekawość rozbudziły 2 kręgi szyjne z dużymi powierzchniami artykulacji żeber, które znaleziono wśród mamucich próbek wytrałowanych ostatnio z Morza Północnego. Wiedzieliśmy, że pochodziły one z okresu niedługo przed wyginięciem. Nasze badanie pokazuje, że ta populacja rzeczywiście miała problem - opowiada Jelle Reumer.
Komentarze (0)