Fragment statku z portu w Oslo okazał się starszy, niż sądzono. Pochodzi z końca epoki wikingów
Bjørvika to część Oslo, w której znajduje się port. Tamtejsze dno morskie jest usiane szczątkami statków. W większości sa to jednostki z XVI i XVII w., chociaż zdarzają się zabytki z XV w., a w wyniku prowadzonych właśnie wykopalisk udokumentowano szczątki z XIV w. Jednak starsze pozostałości zdarzają się rzadko. Znaleźliśmy tylko jeden wrak z XIII wieku, mówi archeolog Håvard Hegdal. Nic więc dziwnego, że gdy więc pod pozostałościami nadbrzeża z ok. 1300 roku znaleziono świetnie zachowany fragment statku, początkowo uznano, że pochodzi z tego samego okresu.
Fragment miał jednak inny kształt niż wszystko, co znaleziono w okolicy. Dlatego archeolodzy pobrali fragment drewna i wysłali je do datowania. Byliśmy naprawdę zaskoczeni, gdy nadeszły wyniki. Okazało się, że drzewo, z którego wykonano ten fragment, wykiełkowało w 1035 roku, a zostało ścięte pomiędzy rokiem 1087 a 1100, mówi Hegdal. Fragment łodzi jest więc o około 200 lat starszy niż inne zabytki. Datuje się na koniec epoki wikingów, która nieodmiennie łączy się z postacią słynnego warega i „ostatniego wikinga”, Haraldem Hadradą.
Obecnie uważa się, że to właśnie Hadrada założył Oslo w 1048 roku. Niecałe 20 lat później – w 1066 roku – zginął w bitwie na Stamford Bridge w Anglii, a jego śmierć wyznacza symboliczny koniec epoki wikingów. W czasach, z których pochodzi znaleziony fragment Oslo wciąż było niewielkim miasteczkiem, które jednak już zaczynało rozwijać się w ważne centrum handlowe.
Harald, przyrodni brat pierwszego króla Norwegii, św. Olafa, musiał uciekać po przegranej z Duńczykami bitwie, w której zginął Olaf. Miał wówczas zaledwie 15 lat. Udał się do Kijowa, gdzie służył u Jarosława Mądrego i pojął za żonę jego córkę. W 1034 roku, w wieku 19 lat, wraz ze swoimi ludźmi zaciągnął się do armii cesarza Michała IV Paflagończyka. Znany był pod imieniem Araltes. Odnosił liczne sukcesy w walkach na Sycylii, w Azji Mniejszej i przeciwko Bułgarom. Został dowódcą cesarskiej gwardii przybocznej. Służył trzem cesarzom, angażując się również w spory dynastyczne w Konstantynopolu. Zgromadził wielki majątek.
Hadrada wrócił do Norwegii w 1045 roku, a 2 lata później był samodzielnym władcą. Kolejnych kilkanaście lat spędził na wojnach z Danią, podbił Orkady, Szetlandy i Hebrydy. W 1066 roku wybrał się na podbój Anglii. Zginął we wrześniu w słynnej bitwie pod Stamford Bridge. Jego śmierć uznawana jest za symboliczny koniec epoki wikingów, a Haralda okrzyknięto „ostatnim wikingiem”.
Komentarze (0)