Polscy archeolodzy odkrywają tajemnice królestwa Urartu
Ormiańsko-polska ekspedycja archeologiczna, która od dwóch lat prowadzi wykopaliska w Argisztihinili, ufortyfikowanym mieście królestwa Urartu, dokonała fascynujących odkryć. Jednym z nich jest pochodzący sprzed 2500 lat antropomorficzny idol o nieznanej funkcji, drugim zaś rozległe cmentarzysko popielnicowe z dwunastoma pochówkami ciałopalnymi.
Ekspedycją kieruje doktor Mateusz Iskra z Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego oraz Hasmik Simonyan z Instytutu Archeologii i Etnografii Państwowej Akademii Nauk Republiki Armenii. Naukowcy prowadzili badania na Wzgórzu św. Dawida. Pracowali przy datowanych na VII/VI wiek p.n.e. dużych budynkach tarasowych. Naukowców zaskoczyło dobre zachowanie posadzek z cegły mułowej i kamiennych płyt.
W jednym z domów, obok pomieszczenia magazynowego archeolodzy natrafili na kamienną płytę z wyrzeźbionymi rysami ludzkiej twarzy. Znajdowała się ona przy bocznej ścianie kamiennej skrzyni. To figurka-idol, zachowana w oryginalnym położeniu – mówi dr Iskra. Półmetrowej wysokości figurka została wykonana z tufu wulkanicznego. To mocno uproszczona twarz o zaznaczonych brwiach, oczach, długim nosie i wąskich ustach. Specjaliści uważają że ten i inne podobne idole znane z terytorium Armenii, są powiązane z kultem przodków lub płodności. Naukowcy chcą przeprowadzić analizy chemiczne zawartości skrzyni. Być może uda się tam znaleźć ślady substancji, które wyjaśnią znacznie idola.
Wspomniane na wstępie cmentarzysko popielnicowe to prawdopodobnie największe i najlepiej zachowane cmentarzysko w Armenii. Świetny stan zachowania urn pozwoli na lepsze poznanie zwyczajów pogrzebowych i rytuałów miejscowej ludności. To zaś daje możliwość przeprowadzenia kolejnych badań nad strukturą społeczną, wierzeniami i kontaktami mieszkańców królestwa Urartu.
Urartu było starożytnym królestwem położonym w górskich regionach południowego Kaukazu. Obecnie terytoria tego państwa leżą w Armenii, wschodniej Turcji i północno-zachodnim Iranie. Źródła asyryjskie wspominają o Urartu już w XIII wieku p.n.e. a w wiekach IX i VIII królestwo przeżywało rozkwit, stanowiąc ważną siłę polityczną Bliskiego Wschodu. Mieszkańcy Urartu mieli wiele wspólnego z wcześniejszymi od nich Hurytami. Posługiwali się blisko spokrewnionym językiem, obie nacje pochodziły od wspólnego narodu. Mieszkańcy Urartu przejęli od Asyryjczyków pismo, formy literackie, praktyki wojskowe i dyplomatyczne oraz sztukę. Niejednokrotnie walczyli z Asyryjczykami i ich zwyciężali. Kres istnieniu Urartu położyła inwazja Medów w VII wieku p.n.e.
Komentarze (0)