Ruch pomaga zwalczać depresję w każdym wieku

Wszędzie piszą, że ćwiczenia poprawiają nastrój. Tylko dlaczego w takim razie ludzie tak ich unikają i traktują jak zło konieczne? U mnie jest dokładnie na odwrót. Ćwiczenia i wysiłek zawsze wprawiają mnie w przygnębienie i zawsze źle się po nich czuję. Czasem wręcz mam chandrę. A w głębokiej depresji, to człowiek w ogóle nie jest zdolny do ćwiczeń

Bo są grubi i szybko się męczą. Poza tym często ludzie zapominają lub ignorują potrzebę rozgrzewki, w związku z czym doznają kontuzji i się zniechęcają.

Przygnębienie może być efektem oczekiwania zbyt dużych rezultatów ćwiczeń jak na początek lub jakichś zaburzeń metabolicznych, biochemicznych.

Nie, to nie chodzi o żadne oczekiwania. Do grubości też mi daleko  Po prostu po każdym intensywniejszym ruchu obniża mi się automatycznie nastrój i czuję się paskudnie, dziwnie nieprzyjemnie. 

Może coś z tarczycą nie tak?

Nic mi o tym nie wiadomo. Jak ostatnio robiłam sobie takie ogólne badania, to TSH było w normie.

Tak intuicyjnie, to mam wrażenie, jakby mój organizm coś wtedy zużywał, jakąś witaminę lub minerał i to jego brak powoduje takie samopoczucie. Ale to tylko podejrzenie, nie mam pojęcia, co może być przyczyną

Elektrolitów może nie uzupełniasz, trzeba izotoników po większym wysiłku.

@bea to może uwarunkowanie psychologiczne.

4 godziny temu, bea napisał:

po każdym intensywniejszym ruchu

O jakim rodzaju ćwiczeń mówimy? Kardio czy siłowe?

Jeśli jeszcze nie zniechęciłaś się całkowicie do idei ćwiczeń w ogóle, to polecam poczytać i być może zastosować to: "Body By Science"
Author:  Doug McGuff, M.D., and John Little. Co prawda wielu badaczy uważa (wbrew autorom), że proponowany tu trening ok 20 minut raz w tygodniu jest daleki od optymalnego, jednak może - biorąc pod uwagę twoje dotychczasowe doświadczenia i nastawienie - to coś dla ciebie?

Tak czy siak - książka bardzo ciekawa.

W dniu 8.02.2019 o 22:14, Jarkus napisał:

O jakim rodzaju ćwiczeń mówimy? Kardio czy siłowe?

W sumie nie jestem pewna jakie to są kardio. Nie interesowałam się aż tak ćwiczeniami. Po prostu chciałam trochę poćwiczyć dla poprawienia kondycji. Chodzi o takie rzeczy jak bieganie, przysiady, brzuszki

W dniu 8.02.2019 o 22:07, dajmon napisał:

to może uwarunkowanie psychologiczne.

A w jaki sposób miałabym to sprawdzić? Nie wydaje mi się aby tak było

W dniu 8.02.2019 o 20:20, wilk napisał:

Elektrolitów może nie uzupełniasz, trzeba izotoników po większym wysiłku.

Nigdy nie piłam żadnych izotoników

W każdym razie uważam, że gdyby ten ruch wyraźnie podnosił nastrój, to ludzie by bardziej do niego dążyli. Najwyraźniej jest to tak subtelne, że nawet nie zauważają żadnej zmiany. Zresztą samo ćwiczenie jest nieprzyjemne, więc pewnie po prostu się nie opłaca męczyć dla tak słabego efektu.

To Twoja bardzo subiektywna perspektywa. Ruch wyraźnie podnosi nastrój i ludzie dążą do niego, a ćwiczenie jest przyjemne i opłaca się ćwiczyć.

19 minut temu, dajmon napisał:

To Twoja bardzo subiektywna perspektywa. Ruch wyraźnie podnosi nastrój i ludzie dążą do niego, a ćwiczenie jest przyjemne i opłaca się ćwiczyć.

A to z kolei Twoja subiektywna perspektywa ;D

Nie no, pewnie że są osoby, które lubią ruch i ćwiczenia, ale sądząc po "epidemii" otyłości i innych chorób wynikających z braku ruchu, to jednak całkiem spora liczba ludzi za tym ruchem nie przepada  Nawet nastolatki wolą siedzieć przed kompem niż grać w piłkę na podwórku. Nie widzę jakoś wokół siebie zbyt wielu osób dążących do ruchu  Poza tym łatwo mi zrozumieć, że ktoś lubi np. tańczyć czy jeździć na nartach, ale same tylko ćwiczenia typu przysiady, pompki, to już ciężko pojąć, że ktoś może lubić, bo to po prostu nudne. A że się opłaca ćwiczyć, to oczywiste i tego nigdy nie podważałam. Dla zdrowia, kondycji i ładnej sylwetki jak najbardziej się opłaca. Dla delikatnego podniesienia nastroju, to już wątpię  Gdyby ćwiczenie dawało jakąś natychmiastową, atrakcyjną nagrodę, to wtedy na pewno ludzie ćwiczyliby znacznie chętniej. Niestety, na efekty trzeba dłuuugo czekać

Godzinę temu, bea napisał:

Nie no, pewnie że są osoby, które lubią ruch i ćwiczenia, ale sądząc po "epidemii" otyłości i innych chorób wynikających z braku ruchu, to jednak całkiem spora liczba ludzi za tym ruchem nie przepada

Oczywiście! Oszczędność energii rządzi! W miarę chętnie gram w kosza, ale bieganie, wiosłowanie czy jakaś tam kalistenika przyprawia mnie ciężką niechęć. Zmuszam się do biegania bo mi obiecano "euforię biegacza" Jeszcze się nie udało, zamiast euforii mam kolano biegacza ;P O kant rozbić takie pomysły... BTW, jak się przeciążę na treningu to zasypiam. Kamiennym snem - jak płaz przy minus dziesięciu.

Protestuję przeciwko terminowi "kolano biegacza". Powinno się mówić o "kolanie piwosza" lub "kolanie kanapowca". Problem potocznie zwany kolanem biegacza powodują dwa czynniki, niekoniecznie łącznie: 1) zbyt szybkie zwiększanie objętości treningowej; 2) zła technika biegu.

1) Stawy, kości i ścięgna mogą ulec uszkodzeniom gdy mięśnie i ścięgna są za słabe do wykonywania danej aktywności. Niektórzy po 20 latach spędzania czasu wolnego przed telewizorem chcieliby nagle przebiec 5k, no bo co to takiego i tak biegną 5k, a kości ścierają stawy i same siebie, bo mięśnie i ścięgna nie są w stanie ich poprawnie utrzymywać, nie są do tego przyzwyczajone. Zawsze trzeba stosować metodę małych kroków, to nie bieganie jest źródłem problemu tylko "too much too soon".

2) Widać to szczególnie u osób które przez lata stroniły od aktywności i biorą się za bieganie. Co ciekawe, nie widać tego u małych dzieci. Małe dzieci mają dobrą technikę biegu, nieaktywni przez lata dorośli tragiczną. Środek ciężkości podczas lądowania powinien znajdować się przed punktem kontaktu z podłożem, nie za nim. Gdy znajduje się za nim, mięśnie nie są w stanie zamortyzować upadku i spora część energii zamiast rozchodzić się po mięśniach, rozchodzi się po stawach i kościach. Znowu, problemem nie jest bieganie, tylko to, że ludzie próbują biegać w taki sposób jakby tak naprawdę chodzili, a nie biegali.

Wracając do tematu, mi humor zdecydowanie się poprawia gdy wrócę do domu po biegu lub przynajmniej godzinnej jeździe rowerowej. Jestem uśmiechnięty i lepiej nastawiony do świata i widzę, że nie tylko ja tak mam. Nie jeden z muchami w nosie po aktywności aerobowej ma ochotę żartować i się śmiać.

On 2/9/2019 at 9:57 AM, bea said:

Gdyby ćwiczenie dawało jakąś natychmiastową, atrakcyjną nagrodę, to wtedy na pewno ludzie ćwiczyliby znacznie chętniej. Niestety, na efekty trzeba dłuuugo czekać

A dlaczego by nie miało dawać? To zależy tylko od pomysłowości.
Można wleźć na rower i zrobić 12 nudnych rund dookoła osiedla, a można też pojechać gdzieś do lasu, nad rzekę czy w inne fajne miejsce i jest natychmiastowa nagroda.

Itd., itp., etc.
 

16 godzin temu, pskosinski napisał:

2) Widać to szczególnie u osób które przez lata stroniły od aktywności i biorą się za bieganie. Co ciekawe, nie widać tego u małych dzieci. Małe dzieci mają dobrą technikę biegu, nieaktywni przez lata dorośli tragiczną. Środek ciężkości podczas lądowania powinien znajdować się przed punktem kontaktu z podłożem, nie za nim. Gdy znajduje się za nim, mięśnie nie są w stanie zamortyzować upadku i spora część energii zamiast rozchodzić się po mięśniach, rozchodzi się po stawach i kościach. Znowu, problemem nie jest bieganie, tylko to, że ludzie próbują biegać w taki sposób jakby tak naprawdę chodzili, a nie biegali.

Nie chciałbym nabawić się kontuzji, ale może rozumiem coś źle, dlatego muszę dopytać. Podczas lądowania noga jest najbardziej z przodu, potem już tylko przemieszcza się względem środka ciężkości w tył. Z równań sił wychodzi mi, że środek ciężkości nie może być ciągle przed punktem kontaktu z podłożem. Jest to możliwe jedynie w przypadku przyśpieszania(wtedy wektor sił reakcji jest odchylony od pionu), albo przy silnym wietrze w twarz, wtedy siła oporu powietrza utrzymuje układ w równowadze. W przeciwnym razie poleciałbym "buzią na pysk". O co chodzi z tym środkiem ciężkości?

Up

Rozkminka dylematu usera KW.

10 godzin temu, Flaku napisał:

Z równań sił wychodzi mi, że środek ciężkości nie może być ciągle przed punktem kontaktu z podłożem.Jest to możliwe jedynie w przypadku przyśpieszania

I tak biegnie sprinter na pierwszych metrach po starcie z bloków.

10 godzin temu, Flaku napisał:

O co chodzi z tym środkiem ciężkości?

Przy stałej prędkości noga lądująca pod środkiem ciężkości. Pskosiski coś pokręcił.

W dniu ‎09‎.‎02‎.‎2019 o 09:57, bea napisał:

 Dla zdrowia, kondycji i ładnej sylwetki jak najbardziej się opłaca. Dla delikatnego podniesienia nastroju, to już wątpię

Oczywiście, że lekkie potreningowe podniesienie nastroju jest słabym motywatorem (to wartość dodana), ale u seniorów (patrz art.)  powoduje istotne skutki lecznicze.

W dniu ‎08‎.‎02‎.‎2019 o 14:15, bea napisał:

Ćwiczenia i wysiłek zawsze wprawiają mnie w przygnębienie i zawsze źle się po nich czuję.

Może za rzadko i za dużo tego wysiłku? Kombinuj z ilością, aż zaczniesz normalnie na niego reagować.

12 godzin temu, 3grosze napisał:

Oczywiście, że lekkie potreningowe podniesienie nastroju

To radość z powodu końca katorgi! Przynajmniej u niektórych wliczając w to mnie. Od jednostajnych ćwiczeń typu bieganie, pływanie, dźwiganie, o wiele bardziej atrakcyjne dla mnie są gry! Seria starć, małych sukcesów i porażek jakoś inaczej stymuluje - adrenalina?  

edit: Tak mi przyszło do głowy: może to coś z ośrodkiem nagrody? W koszykówce mamy średnio 30 nagród na mecz, w piłce ręcznej 20,  piłce nożnej 4 i piłka nożna jest najmniej lubianą przeze mnie dyscypliną - Przypadek? Nie sądzę

Jajcenty, może w takim razie po prostu nie biegaj, tylko graj w koszykówkę itp.? Nie ma przymusu, żeby wszyscy uprawiali tę samą dyscyplinę sportową.

P.S. I chwała Bogu zresztą, bo inaczej np. ja byłbym biedny - u mnie ośrodka nagrody 'nie rajcują" ani punkty za bieganie, ani punkty za mecze. Ale za to wejść na jakiś górski szczyt albo chociaż jak nie ma warunków, to przejść kilka kilometrów piechotą to jest coś, co sprawia bardzo dużą przyjemność.

10 minut temu, darekp napisał:

może w takim razie po prostu nie biegaj, tylko graj w koszykówkę itp.? Nie ma przymusu, żeby wszyscy uprawiali tę samą dyscyplinę sportową.

Niestety, bieganie to jedyna forma akceptowana przez moją kobietę. Jeszcze joga, pieszczotliwie zwana "pedziowanie na dywanie", ale to już zdecydowanie wolę godzinę wiosłowania, choć to najgłupsze zajęcie na świecie.

Wycieczki górskie jak najbardziej. Niestety jak ostatnio zaproponowałem jesienne wejście na Turbacz to się dowiedziałem, że trzeba kupić jakieś super kapcie,  oraz że trzeba założyć obóz aklimatyzacyjny w połowie. Nigdy nie byłem na Turbaczu, więc się trochę przestraszyłem ;P

Jak postępować ze swoją kobietą, nie czuje się kompetentny radzić (właśnie dzisiaj dowiedziałem się od pewnej pani psycholog, że muszę sam się nauczyć pewnych rzeczy dot. postępowania z moją;)).

Na Turbaczu też nigdy nie byłem, ale nie wyobrażam sobie co tam musiało by być, żeby wymagać takich przygotowań przy wejściu na szczyt, który ma  raptem wysokość 1300  (plus paręnaście) metrów n.p.m. Chyba ktoś mocno przesadził

14 hours ago, Jajcenty said:

Od jednostajnych ćwiczeń typu bieganie, pływanie, dźwiganie, o wiele bardziej atrakcyjne dla mnie są gry! Seria starć, małych sukcesów i porażek jakoś inaczej stymuluje - adrenalina?  

Zawsze twierdzę, że najlepsze są mordobicia  Przede wszystkim style uderzane, ale nie tylko. 
Jeśli ktoś nie lubi  rzeczywistej walki, może wybrać np. karate shotokan czy klasyczne aikido itp., gdzie walka jest pozorowana.

Mordobicia to trening najbardziej kompletny - siła, szybkość, wytrzymałość, rozciągnięcie, elastyczność, koordynacja ruchów, koncentracja, refleks itd. Poza tym, nawet w przypadku walk pozorowanych jest rywalizacja, czyli adrenalina. No i ciągła nauka nowych elementów - uderzeń, chwytów, kombinacji. Nawet treningi czysto rekreacyjne to fajna zabawa. No i jest to dostępne praktycznie dla wszystkich, praktycznie bez ograniczeń co do wieku, aktualnej kondycji, jakichś ograniczeń fizycznych itp. - zawszemożna dobrać odpowiedni styl, intensywność treningu, grupę i inne takie.

I jest coś jeszcze - nawet kiedy przestaje się już stale trenować, coś z tego zostaje. Wytwarzają się inne schematy ruchów, bardziej efektywne, zostaje większa elastyczność, szybsze i bardziej sensowne reakcje, a przy treningach stylów bojowych, najlepiej z pełnym kontaktem, przydatne umiejętności No i bardzo ważna i przydatna sprawa - praktycznie we wszystkich mordobiciach trenuje się pady, umiejętność bezpiecznego upadania w różnych sytuacjach. Umiejętności kontrolowania upadku praktycznie później nigdy się nie zapomina. Podobnie jest z unikami i innymi takimi sprawami. Dużo zresztą tego.

A to jest chyba dodatkowe potwierdzenie sensu treningów mordobicia:
https://kopalniawiedzy.pl/odruch-na-rozciaganie-rdzen-kregowy-kontrola-motoryczna-reka-polozenie-Andrew-Pruszynski-Jeff-Weiler,29575

Można też podejrzewać, że nie tylko rąk to dotyczy.