Zatrzymanie menstruacji w kosmosie

Brytyjsko-amerykański zespół przeanalizował opcje dostępne dla astronautek, które chciałyby zatrzymać miesiączki na czas misji kosmicznych. Naukowcy z King's College London i Baylor College of Medicine nawołują, by prowadzić więcej badań nad wpływem terapii hormonalnych na utratę mineralnej masy kostnej w warunkach mikrograwitacji.

Autorzy publikacji z pisma npj Microgravity podkreślają, że o ile w przypadku krótszych lotów można zsynchronizować cykl miesiączkowy z planem misji, o tyle w przypadku dłuższych misji bardziej wskazane jest zatrzymanie miesiączki.

Dotąd w czasie dłuższych lotów astronautki zażywały bez przerw pigułki wieloskładnikowe, jednak wyliczenia pokazują, że przy 3-letnim locie eksploracyjnym dla zaledwie jednej osoby trzeba by zabrać ok. 1100 tabletek, a to oznacza dodatkowy ładunek i konieczność wygospodarowania dla niego miejsca do składowania.

Metody antykoncepcji o przedłużonym odwracalnym działaniu (ang. long-acting reversible contraceptives, LARC), np. implanty podskórne, są bezpieczne i pewne, ale astronautki rzadko po nie sięgały. Co ważne, skłonienie się ku LARC oznaczałoby zredukowanie ładunku czy ilości wytwarzanych odpadów.

Choć ostateczny wybór będzie, oczywiście, należeć do kobiety, wg akademików, LARC są szczególnie dobre na czas misji kosmicznych. Nie wydaje się, by wpływały one na zdolność wykonywania zadań przez astronautki. W literaturze naukowej nie ma np. doniesień, by przeciążenia związane ze startem czy lądowaniem mogły uszkadzać implant podskórny lub zmieniać ułożenie wkładki domacicznej. Trzeba jednak ustalić, czy implanty mogą przetrzeć lub przyciągać specjalistyczną aparaturę bądź ubiór, np. kombinezon EVA (od ang. Extra Vehicular Activity Suit).

Kolejnym problemem jest wpływ hormonów na gęstość mineralną kości (ang. bone mineral density, BMD), w kosmosie i tak utrata masy kostnej zachodzi bowiem szybciej niż na Ziemi. Wcześniejsze badania wskazywały na zmniejszenie BMD po podaniu pewnych środków antykoncepcyjnych, a konkretnie na skutek iniekcji z octanu medroksyprogesteronu (DMPA, pol. Depo-Provera). Choć na Ziemi spadki te są czasowe, to jeśli weźmie się pod uwagę związane z lotem w kosmos nieodwracalne zmiany kostne, wybór czegoś, co dodatkowo wpływa na BMD, wydaje się niewskazany. Nie wiadomo, czy branie pigułek bez przerw może chronić przed opisanym zjawiskiem.

Unikatowość lotów w kosmos utrudnia prowadzenie badań zgodnie z kanonami sztuki. Liczba aktywnych astronautek jest np. za mała w stosunku do liczby wymaganej do testów klinicznych. Naukowcy sugerują więc, by połączyć wyniki badań farmakologicznych z lotów z odpowiednio zaplanowanymi badaniami nad zatrzymaniem miesiączki na Ziemi.

miesiączka zatrzymanie mikrograwitacja antykoncepcja pigułki wieloskładnikowe astronautki