Muzułmańskie groby potwierdzają pisemne relacje
Analizy archeologiczne i genetyczne sugerują, że trzy szkielety znalezione w grobach na terenie Francji mogą być szczątkami muzułmanów. Autorzy najnowszych badań chcieli sprawdzić, czy szkielety z Nimes, miejscowości położonej pomiędzy Montpellier a Marsylią mają coś wspólnego z obecnością muzułmanów w VIII wieku na terenie dzisiejszej Francji.
W czasach rzymskich Nimes, zwane wówczas Colonia Nemausus, liczyło być może nawet 60 000 mieszkańców. W V wieku miasto przypadło w udziale Wizygotom i pozostawało pod ich władaniem do pierwszych dziesięcioleci VIII wieku. Wiadomo, że do roku 725 Umajjadzi podbili wizygocką Septymanię, w tym Nimes. Muzułmanie krótko jednak tam rządzili. W 752 roku miasto zostało zdobyte przez wojska Pepina Krótkiego.
Uczeni przeanalizowali więc zwyczaje grzebalne, DNA szkieletów oraz określili ich płeć i wiek. Stwierdzili, że pochówki zostały przeprowadzone zgodnie z muzułmańskimi rytuałami, a ciała i głowy są zwrócone w stronę Mekki. Badania DNA wykazały, że po linii ojcowskiej szkielety pochodzą z Afryki Północnej, a badania radiowęglowe wskazują, że pochówku dokonano pomiędzy VII a IX wiekiem. Zdaniem uczonych wszystkie te dowody sugerują, że na południu dzisiejszej Francji pochowano Berberów przybyłych tam z armią Umajjadów, która podbiła Półwysep Iberyjski. Szkielety pokazują, jak wyglądało życie w mieście zamieszkanym przez rzymskich chrześcijan, członków lokalnych plemion i muzułmanów.
Pochówek trzech mężczyzn, którzy zmarli z przyczyn naturalnych, został dokonany na tyle blisko centrum miasta, że wskazuje to, iż muzułmanie nie byli w żaden sposób izolowani. Pochowano ich zgodnie z ich zwyczajami, podobnymi zarówno do zwyczajów współczesnych jak i tych, jakie obowiązywały wówczas na terenie Półwyspu Iberyjskiego.
Muzułmański pochówek to jednocześnie pierwszy dowód archeologiczny na prawdziwość wydarzeń znanych dotychczas jedynie z pisemnych relacji. Jedną z takich relacji jest Chronicon Moissaicense. To dzieło anonimowego autora powstałe w 2. połowie XI wieku opisuje historię od czasów biblijnego Adama po pierwsze lata rządów Ludwika Pobożnego. Jest cennym źródłem dla poznania historii konfrontacji Franków z Maurami, gdyż niewiele innych źródeł pisanych opowiada o tym okresie historii. Jest też pierwszą uniwersalną kronika historyczną obejmującą okres od stworzenia człowieka po epokę Karolingów. Autor kroniki wspomina w niej miasto Nemauso, które w roku 724 lub 725 poddało się wojskom Anbasa ibn Suhayma al-Kalbiego, gubernatora prowincji Al-Andalus. W kronice występuje on pod imieniem Ambisa i jest nazwany "królem Saracenów".
Jak zauważają badacze, zbadane groby wskazują na złożony charakter stosunków pomiędzy ówczesnymi społecznościami, których nie można upraszczać wyłączenie do prostego konfliktu pomiędzy muzułmanami a chrześcijanami.
Komentarze (0)